Door: Kim
’21 november was de dag, dat de Colombianen geschiedenis schreven. De Colombianen zijn het zat. En hoe. Nu zijn we 2 weken verder en is het land door een achtbaan van emoties gegaan. Ik moet bekennen dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen, dus begin ik maar gewoon’.
Colombiaanse demonstraties: Waarom gaan de Colombianen massaal de straat op en wie zijn het?
Het zijn uiteenlopende onderwerpen en redenen, maar nog nooit eerder zijn er zoveel Colombianen verenigd door onvrede. Wie gaan dan zoal de straat op? Studenten, organisaties van de inheemse bevolking, boeren, slachtoffers van het gewapend conflict (inclusief re-integrerende FARC-leden), vrouwenrechtenorganisaties, LGTB-activisten, taxichauffeurs, praktisch gezien iedereen dus. Rijst natuurlijk de vraag… Waarom gaan zij de straat op? De Colombiaanse demonstraties worden aangewakkerd door verschillende dingen.
De economie is onstabiel geworden en de Colombiaanse peso verliest zijn waarde, excessief geweld van de politie, corrupte overheid, verlaging van het minimumloon, ontbossing voor commerciële doeleinden, moorden op de inheemse bevolking, sociale leiders en activisten, verhoging van de pensioenleeftijd, verhoging lesgeld (dat hier al hoog ligt), corrupte directieleden van openbare universiteiten, aanpassingen aan het vredesakkoord met de FARC en het niet nakomen hiervan en zo kan ik nog wel doorgaan.
Hoe ervaar ik deze tijd?
Niet alleen Colombia ondergaat een verandering, ook ik maak een verandering door. Ik heb mijn Instagram Account als een razende reporter gebombardeerd met wat zich hier in Colombia afspeelde en afspeelt. Onvoorstelbaar hoe groot het verschil is tussen wat je leest of ziet op het nieuws, ten opzichte van de werkelijkheid. Ik voelde een verantwoordelijkheidsgevoel groeien om de waarheid te vertellen en mijn vrienden en kennissen te steunen in “onze” strijd.
“Waarom onze strijd”, ik ben immers Nederlandse, zul je denken. Ik ben hier heen verhuist omdat ik dat wilde. Het is mijn keuze om hier te zijn (met alle bijkomende ongemakken), maar ik ben niet opgegroeid met alle struggles zoals mijn vrienden hier of de bakker op de hoek die 7 dagen per week werkt. Afgelopen week is er een onderzoek naar de balans van werk en privé-leven gepubliceerd door Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD). Colombia stond op nummer 1 qua het land met het meest ongezonde werk / privé balans. En wie stond er op 1 qua meest gezonde balans? Juist, Nederland.
(foto: Kim die vrijwilligerswerk doet)
Ik leefde een prima en comfortabel leven in Amsterdam: koffietje hier, lunchje daar, nieuw kledingstuk, geen probleem. Ik heb genoten van een goede basis educatie en heb kunnen studeren wat ik wilde. Nederland is veilig en economisch stabiel. Nooit had ik stil gestaan hoe bevoorrecht ik eigenlijk was. Tuurlijk wist ik dat ik het goed had, maar tot mijn verhuizing heb ik dat nooit echt gevoeld. Voelen en weten zijn twee verschillende dingen. En de Colombianen hebben tijdens de protesten mijn ogen geopend en geïnspireerd.
Hoe gaan deze protesten?
De eerste vier dagen zijn een combinatie van vreedzame en geweldige protesten geweest. Het land is verdeeld er heerst een haat tegen de politie (al moet ik toegeven dit deels te begrijpen. Niet elke agent heeft verkeerde intenties, maar helaas misbruikt het merendeel zijn machtspositie). Dit is pijnlijk om te zien, want er zijn agenten die mee willen protesteren maar het niet mogen maar wel worden gehaat door de demonstranten. Hetzelfde geldt voor het leger, een jonge militair heeft zelfmoord gepleegd nadat hij op Instagram een video had gedeeld waar hij zijn steun betuigd aan de protesten en heel veel weerstand kreeg vanuit het leger.
Avondklok en een slechte Hollywood film
Ook is er een avondklok actief geweest. Heel bijzonder want dit was niet meer voorgekomen sinds 1977. Deze avond is een slechte Hollywood film geweest en heb ik voor het eerst in mijn leven echt angst gevoeld. De gevolgen van de Colombiaanse demonstraties waren groot. Een onschuldige jonge jongen van 18 jaar is door onterecht en excessief politiegeweld om het leven gekomen. Niet alleen demonstranten zijn gewond geraakt, ook aan de kant van de overheid zijn politieagenten omgekomen en gewond geraakt.
Escalerend geweld verbroedert
Na de dood van de jonge student, bedaarde de boel en begon een magische tijd. Bogotá is een grote stad waar niemand echt liefde toont voor de stad, ieder voor zich. Tot de protesten. Mijn vrienden zeggen Bogotá nog nooit zo te hebben gezien. Gewapend met een pan en een lepel gingen mensen in optocht de straat op, zingend en muziek makend. Op centrale pleinen werden er concerten gegeven waar honderden klassieke muzikanten zich verenigden om de 9de van Beethoven te spelen. Kunstenaars kwamen bijeen, drumbands, hiphop-artiesten, noem het maar op. Marcherend met een drumband blokkeerden wij (ja, wij) belangrijke verkeersaders.
Na het overlijden van de jonge student en de doodsangst die ik heb uitgestaan tijdens de gebeurtenissen op de avond van de avondklok dat een bizar complot blijkt te zijn, ben ook ik met pan en al de straat opgegaan en heb de longen uit mijn lijf geblèrd, we gingen op de grond zitten en hielden een minuut stilte voor de slachtoffers. De sfeer viel en valt niet te beschrijven: rust, verbondenheid, respect en optimisme.
(foto: Kim die een ‘koffietje doet. (In Colombia deze keer))
Wat heb ik geleerd?
Hoe bevoorrecht ik ben en dat je samen echt sterker staat. De overheid trad met onterecht excessief geweld op tijdens passieve protesten, maar een gewelddadige reactie vanuit de kant van de demonstranten bleef uit. Kunst, samenhorigheid en doorzettingsvermogen waren de kernwoorden.
Ik werk samen met een meisje dat werkt, in haar avonduren studeert en in de weekenden en nachturen haar huiswerk maakt, uit een middenklasse gezin komt dus het geld om te studeren bij elkaar moet sprokkelen en ver van werk en de universiteit woont. Zij is mijn boegbeeld en mijn inspiratiebron. Een jong meisje dat hard werkt voor haar toekomst, een toekomst die niet komt aanwaaien en ondertussen ook nog strijdt voor een beter Colombia. Haar optimisme en doorzettingsvermogen hebben mij voor altijd veranderd. Ik strijd voor een beter Colombia ook voor mijzelf want ook ik draai elke peso om, maar vooral voor mensen zoals zij. Dus vanavond ga ik met mijn pan en lepel de straat weer op en ik geef niet op tot de overheid gehoor geeft.
RESISTENCIA! VIVA EL PARO NACIONAL! FUERA DUQUE!
Kim woont inmiddels een aantal jaren in Bogotá. Lees haar verhaal in het katern Nederlander in Colombia. Dit was een weergave van de Colombiaanse demonstraties door de ogen van Kim.
Volg ons op social media!
Wil je niets missen? Krijg jij geen genoeg van Colombia? Volg ons dan via onderstaande kanalen: