Door: Luis Ernesto van Baren
Andrés Escobar werd ook wel “De heer van het speelveld” genoemd. Dit omdat hij vaak zonder overtredingen en puur op inzicht en techniek zijn tegenstander de bal afpakte. Hij zou Carlos Valderrama opvolgen als natuurlijk leider en aanvoerder van de selectie van Colombia. Daarnaast zou hij in de zomer van ’94 een contract ondertekenen bij AC Milan. Helaas kwam het niet zover…
Op 2 juli 1994 wordt hij doodgeschoten voor een café waar hij met een vriend iets ging drinken. De reden dat hij vermoord is, heeft een oorzaak die verder gaat dan een eigen doelpunt. Wie was de moordenaar? Is de juiste persoon wel veroordeeld? Wat was de reden voor de moord? Waarom wilde Andrés per se wat drinken in het openbaar terwijl de wond van de vroege uitschakeling nog zo vers was? Waarom ging hij direct terug naar Colombia, terwijl iedereen hem dat afraadde? Colombiaans.nl dook de archieven in en schreef met bronnen zoals Nico Verbeek’s ‘Eigen Doelpunt’ deze Colombiaans.nl Exclusief: Andrés Escobar – De Kronieken van een Heer.
Andrés Escobar – De Kronieken van een Heer
Andrés Escobar Saldarriaga is een geboren en getogen ‘Paisa’. Hij werd geboren op 13 maart 1967 in de stad van de eeuwige lente, Medellín. Andrés maakt deel uit van één van de beste generatie voetbalspelers uit de geschiedenis van Colombia. Hij speelde 51 keer in het shirt van Colombia en debuteerde al in 1988 in de nationale ploeg. Hij speelde voor Atlético Nacional en het Zwitserse Young Boys. Hij keerde terug bij Atletico Nacional en wekte de interesse van Real Madrid en AC Milan. Hij koos uiteindelijk voor de laatste. Alles was mondeling al rond. Alleen zijn handtekening ontbrak nog.
Andrés Escobar’s jeugd
Andrés groeide op in een typisch middenklasse gezin. Zijn vader Dario was een bankier die naast het bankiersleven, ook een organisatie had dat jonge kinderen de kans gaf om te voetballen in plaats van het slechte pad te kiezen. Vader Dario zei hierover: “Ik wilde niet zozeer spelers opleiden, maar het ging om het zelfbewustwording van die jongens”. “Ik wilde van jongens echte mannen maken, met verantwoordelijkheden”.
Andrés kende een turbulente jeugd. Zijn moeder stierf al vroeg aan kanker op slechts 52-jarige leeftijd. Andrés was een binnenvetter en uitte zijn gevoelens niet. In plaats daarvan ging hij naar het voetbalveld om zijn energie en gevoelens kwijt te kunnen. Andrés speelde veel voetbal om de pijn van zijn verloren moeder te vergeten. Er kwam een moment waarop hij moest kiezen tussen het voetbal of voor een studie. Uiteraard koos hij voor voetbal en besefte al snel dat hij hiervan zou kunnen leven.
In 1987 belande hij bij de lokale voetbalclub Atlético Nacional. Hier speelde hij twee seizoenen waarin hij 78 duels speelde. Hij maakte even een uitstapje naar het Zwitserse Young Boys, maar keerde in 1990 terug bij Atlético Nacional. Hij had toen al een mooi aantal interlands achter zijn naam staan en was basisspeler.
Het dreamteam van Colombia
Aan het einde van de jaren ’80 tot midden jaren ’90 had Colombia een zeer getalenteerd elftal met een perfecte mix van jeugd, talent en ervaring. Onder aanvoering van aanvoerder Carlos ‘El Pibe’ Valderrama speelde Colombia iedere tegenstander in de kwalificatiereeks voor het WK’94 totaal van de mat. Talenten zoals Asprilla, Rincon, Higuita en Andrés Escobar ontplooide zich fantastisch.
Elke wedstrijd in de aanloop van het Wereldkampioenschap 1994 in de Verenigde Staten was totaal uitverkocht. Zelfs de president en zijn regering zaten er elke wedstrijd. Onderweg gaven ze Argentinië in Buenos Aires nog even op de broek met 0-5. Colombia plaatste zich vrij eenvoudig. De tickets naar de Verenigde Staten konden geboekt worden!
De eerste wedstrijd
Colombia zat in de poule bij Roemenië, Zwiterland en gastland Verenigde Staten. Geen heel moeilijke poule zou je vooraf denken. Een verliespartij tegen Roemenië zou kunnen, als je de rest zou winnen. Dat eerste gebeurde ook. Colombia werd met een harde tik van zijn roze wolk afgehaald en verliest met 3-1 van het Roemenië van wereldster Hagi. Er ontstond roering in Colombia, vele gokbazen hadden veel geld ingezet voor winstpartijen voor Colombia, maar verliezen veel geld.
De tweede wedstrijd tegen de Verenigde Staten zou men alles goedmaken. De eerste 20 minuten heeft Colombia het betere van het spel maar scoort niet. In de 33e minuut slaat het noodlot toe. Middenvelder John Harkes probeert in de 33e minuut Willem II-er, Earnie Stewart te bereiken met een voorzet van de linkerkant bij het strafschopgebied van Colombia. Andrés Escobar probeert de bal te onderscheppen maar raakt hem verkeerd waardoor hij Stewart wel op het verkeerde been zet, maar keeper Cordoba ook. De bal rolt tergend langzaam in het doel.
Het neefje van Andrés Escobar ziet het eigen doelpunt met lede ogen aan en zegt tegen zijn moeder: “Mama, hiervoor gaan ze Andrés vermoorden”. Zijn moeder probeert haar zoon te troosten en positief te motiveren door aan te geven dat niemand door een eigen doelpunt wordt vermoord. De laatste wedstrijd tegen Zwitserland wordt nog gewonnen (2-0), maar het mag niet meer baten, het WK zit erop voor Colombia.
De slotpersconferentie
Na de persconferentie op het vliegveld, neemt Andrés Escobar het eerste vliegtuig van Bogotá naar Medellín. Op het vliegveld José Maria Córdoba in Rionegro wordt hij opgewacht door zijn vriendin Pamela Cascardo, een pas afgestudeerde tandarts, met wie hij al vijf jaar is verloofd. Er zijn trouwplannen, maar alles hangt af van de volgende stap in Andrés zijn voetbalcarrière.
De Italiaanse topclub AC Milan heeft Andrés Escobar tijdens het WK bekeken en ondanks de ongelukkige eigen goal is de club nog steeds van plan om hem in te lijven. Ze willen de centrale verdediger als vervanger van de inmiddels 34-jarige legende Franco Baresi en volgens geruchten zou Milan maar liefst vijf miljoen dollar voor de Colombiaanse voetballer over hebben. De gesprekken tussen de Italiaanse club en Andrés’ club Atlético Nacional zijn al in een vergevorderd stadium en het enige wat nog ontbreekt, is de handtekening van de speler zelf.
De vader van Andrés, Darío Escobar, ziet een buitenlandse transfer wel zitten. Al een paar jaar probeert hij Andrés ervan te overtuigen naar het buitenland te gaan, maar aanbiedingen uit Mexico en Argentinië heeft de voetballer tot nu toe altijd afgeslagen. Hij vindt dit het ideale moment. Hij zegt hierover: “In het buitenland kun je rustig leven, zonder problemen, beter dan in Colombia, met al die loslopende criminelen en sicario’s”.
Andrés Escobar is 27 jaar oud en is op zijn hoogtepunt van zijn kunnen en klaar voor de volgende stap. Coach Maturana had hem voorgesteld om aanvoerder te worden. Pibe Valderrama zou zijn vertrek bij de nationale ploeg aankondigen, en zodra hij dit had gedaan, de aanvoerdersband overdragen aan Andrés. Maturana zag in Andrés een aanvoerder, niet alleen vanwege zijn belangrijke rol in het veld, maar ook omdat hij een goede relatie heeft met alle spelers, altijd gedisciplineerd is en het goede voorbeeld geeft aan de meer balorige types in het team. De drie wedstrijden op het WK meegeteld, heeft Escobar al 51 interlands gespeeld. Hij deed drie keer mee aan de Copa América en hij was ook van de partij op het WK in 1990.
Andrés Escobar wordt in Colombia ‘El Calidoso’ genoemd, iemand met kwaliteit. Maar eerder nog had hij de bijnaam de ‘Gentleman van het voetbal’. Hij is zeer populair bij de supporters van zijn club Atlético Nacional, maar ook in de rest van het land. Dat komt volgens kenners omdat hij een sympathieke persoon is en zeker niet zelfingenomen en arrogant is geworden door het succes, zoals andere spelers van de selectie. De uitschakeling op het WK komt hard aan in Colombia en voorlopig wil niemand nog iets horen of zien als het gaat om de selectie.
De thuiskomst…
De toenmalige trainer Francisco Maturana vertelde de spelers nog in de V.S. dat het verstandig zou zijn als de spelers daar bleven. “Waarom vieren jullie niet hier jullie vakantie, tegen de tijd dat jullie terugkomen in Colombia is iedereen weer afgekoeld” zei Maturana. Escobar weigerde en wilde graag snel naar huis. Als Andrés Escobar op 29 juni 1994 in Medellín aankomt, zijn er geen fans die hem op staan te wachten, er is geen gedrang bij de uitgang, geen geroep en geschreeuw om een handtekening. Maar weinig mensen zijn op de hoogte van zijn terugkeer of geven erom.
Daarom staat alleen zijn verloofde Pamela hem op te wachten in de aankomsthal van de luchthaven. De familie van Andrés is nog in de Verenigde Staten. Ze lopen naar de parkeerplaats en Andrés zet zijn koffers in de auto. Het is koud in Rionegro, een kleine stad op meer dan 2.000 meter hoogte in de Andes en zo’n 50 kilometer ten oosten van Medellín.
Als ze over de bochtige weg naar beneden rijden, gaat het gesprek over de vliegreis, over de cadeaus die hij heeft meegebracht voor zijn neefjes, over de familie die is achtergebleven in Los Angeles en over wat er allemaal misging op het WK. Andrés is nog steeds aangeslagen door de ongelukkige eigen goal, die volgens sommigen de reden was van de vroege uitschakeling.
Een toekomst in Italië
Zijn verloofde probeert hem wat op te beuren en brengt het gesprek op hun gezamenlijke toekomst in Italië. Pamela zelf heeft Italiaanse voorouders en kijkt er naar uit om in dat land een nieuw leven te beginnen.
De reis van het vliegveld in Rionegro naar Medellín duurt bijna een uur en gaat door het prachtige berglandschap van één van de uitlopers van de Andes. Halverwege staat het tolhuis en iets daarvoor ligt een grote parkeerplaats met een uitkijkpunt. Hier staat een aantal verrekijkers op ijzeren palen, met een stevige afrastering om het plateau te scheiden van een diepe afgrond.
Toeristen stappen uit om te genieten van het prachtig uitzicht over Medellín, beneden in de Aburrá-vallei. Goed te onderscheiden, vanuit de verte, zijn het vliegveld Olaya Herrera en drie groene heuvels, die als eilandjes uitsteken boven het mozaïek van straten en wijken aan weerszijden van de rivier.
Als ze in de rij staan om de tol te betalen, wordt Andrés herkend door een paar jongens, die aangenaam verrast zijn zomaar een van hun voetbalhelden in levenden lijve tegen te komen. Ze zijn supporters van Atlético Nacional en lijken de eigen goal al vergeten te zijn: ‘Maakt niet uit Andrés, de volgende keer worden we wereldkampioen! Veel succes met de groenen!’
Die avond gaan Andrés en Pamela eten in hun favoriete restaurant in het oosten van de stad. Andrés is wat zenuwachtig want het is voor het eerst dat hij, na het WK-fiasco, in een publieke gelegenheid komt. Maar de gasten in het restaurant reageren vriendelijk en positief. Andrés is opgelucht en denkt: “Kennelijk hebben zijn landgenoten toch begrip voor wat er op het WK is gebeurd”.
Iedereen het WK-fiasco vergeten?
De dag na zijn aankomst in Colombia, donderdag 30 juni 1994 is het de verjaardag van Pamela. Hij stuurt haar een enorme bos rode rozen. In de ochtend probeert hij wat te rusten, hij leest de kranten en wat tijdschriften. Die avond viert hij samen met de ouders van Pamela haar verjaardag. Andrés vermaakt zich prima, hij lijkt nu echt alle ellende van het WK van zich af te kunnen zetten.
Vrijdagmiddag 1 juli 1994 lunchen Andrés en Pamela in een restaurant in winkelcentrum Unicentro en opnieuw zijn de reacties van de mensen alleen maar positief. ‘Geen probleem Andrés, een eigen goal kan iedereen overkomen.’ Andrés vertelt zijn verloofde dat hij die ochtend heeft gesproken met het bestuur van Atlético Nacional en dat zijn contract met Milan zo goed als rond is; het is alleen nog maar een kwestie van details.
En dus, zo voegt hij eraan toe, kunnen ze nu écht gaan denken aan een datum voor de reis naar Italië… en voor de bruiloft. Na de lunch belt Andrés zijn vriend Juan Jairo Galeano, met wie hij jarenlang bij Atlético Nacional heeft gespeeld. Galeano was van 1981 tot 1991 een veel scorende spits van Nacional en kwam elf keer uit voor het Colombiaanse elftal. Andrés en Galeano maken een afspraak voor drie uur ’s middags.
Ze ontmoeten elkaar in Niagara, een populaire kroeg in de wijk El Poblado. Daar is ook een andere vriend van Andrés, Eduardo Rojo, die hem uithoort over het WK. Andrés vertelt het hele verhaal opnieuw, maar met enthousiasme. Het lijkt erop alsof hij er behoefte aan om alles opnieuw te herbeleven en te vertellen.
Las Palmas is een van de meest populairste plekken van Medellín, een uitgaansgebied waar vooral jongeren graag op stap gaan en waar het, volgens de kenners van het nachtleven van Medellín, te doen is. Het is een vrij ongebruikelijk programma voor Andrés Escobar, die als serieus topsporter discotheken en bars doorgaans mijdt. Maar die avond wil hij zich ontspannen.
Toch naar het Café
Tegen negen uur ’s avonds rijdt Andrés naar het appartement van Pamela om haar op te pikken. Maar zij twijfelt of het wel zo’n goed idee is. Ze vindt het al laat en ze zouden samen de volgende dag naar El Jardín reizen, een dorpje op zo’n 130 kilometer van Medellín, om daar met bevriende familie het weekend door te brengen.
Andrés gaat daarom alleen op weg naar de afspraak en komt rond half elf in de avond aan op de afgesproken plek. Het is vrijdagavond in Las Palmas en de bars, restaurants en disco’s zijn afgeladen vol. Er is veel lawaai, overal mensen die eten, drinken, dansen, schreeuwen…
En natuurlijk is er op de parkeerplaats van discotheek Padua geen enkele plek meer vrij waar Andrés zijn auto, een grijze Honda Civic, kan parkeren; hij is daarom gedwongen om in de buurt verder te zoeken. Hij vindt een plaatsje op de parkeerplaats van restaurant Palmitas.
Hij wandelt naar Padua waar hij zijn vrienden Galeano en Rojo treft. Rojo is samen met zijn vrouw Maria Clara gekomen. Andrés vraagt haar om hem te vergezellen naar een eettent tegenover Padua om wat te eten. De mensen die hem herkennen, begroeten hem vriendelijk en steken hem een hart onder de riem. ‘De volgende keer worden we wereldkampioen, Andrés, zeker weten!’
Andrés loopt terug naar Padua en gaat met zijn vrienden aan een tafeltje zitten. Veel gasten in de discotheek willen een paar woorden met Andrés wisselen, sommigen blijven wat langer staan en bieden hem iets te drinken aan. Ze drinken bier, daarna aguardiente. Maken grappen. Soms gaan ze de dansvloer op. Tussen de drankjes door, deelt Andrés handtekeningen uit, hij maakt een praatje met supporters of met het meisje dat hem wil leren kennen… De sfeer is goed, Andrés vermaakt zich prima, hij ontspant zich en is blij dat de mensen in Medellín hebben begrepen dat zijn ongelukkige eigen goal niet meer was dan een menselijke vergissing.
Daarom wil hij nu ook uitgaan, ondanks de waarschuwingen aan de spelers van de selectie om zo min mogelijk de straat op te gaan. Hij wil zich niet verbergen. Hij had toch niets misdaan? Om twee uur ’s nachts nemen Eduardo Rojo en zijn vrouw afscheid en verlaten de discotheek. Op dat moment beginnen een paar mensen voor het eerst vervelende opmerkingen te maken.
Een harde stem roept op sarcastische toon in de richting van het tafeltje van Andrés en Galeano: ‘Hé, mister eigen goal, wat een geweldige eigen goal heb je gemaakt!” Andrés doet of hij het niet heeft gehoord en probeert het commentaar te negeren. Maar kort daarop beginnen ook anderen uit het gezelschap vervelende opmerkingen te maken. Het geroep is afkomstig van een paar tafeltjes, waar een vrij grote groep bij elkaar zit. Op de tafels staan een aantal lege en halfvolle flessen rum en aguardiente. Hij krijgt opmerkingen naar zijn hoofd zoals ‘Eigen goal!’ en ‘Hé, hoeveel hebben ze je betaald voor die geweldige eigen goal!’
De gasten aan de tafel jutten elkaar op en de commentaren worden steeds venijniger. De groep bestaat uit een stuk of tien, vijftien mannen en vrouwen, maar het zijn twee mannen, met de typische branie en bravoure van de ‘nieuwe rijken’, die het hoge woord voeren: Juan Santiago Gallón en zijn broer Pedro David.
Andrés probeert de commentaren licht op te vatten en er grappen van te maken. Hij antwoordt met een geduldige glimlach: ‘Snap je niet dat ik het gratis heb gedaan?’ Andrés heeft zich vast voorgenomen om zich niet te laten provoceren. Zijn tafelgenoten zeggen dat hij niet moet luisteren naar het gelal van een paar zatlappen.
Sluitingstijd
Om drie uur gaan de lichten van de disco aan, het is sluitingstijd. De overgebleven gasten betalen hun rekening en vertrekken.
Galeano en Andrés lopen de zaak uit, maar de auto van Galeano staat op de parkeerplaats van Padua, terwijl die van Andrés zo’n honderd meter verderop staat. Bij Galeano’s auto nemen ze afscheid en spreken af elkaar beneden, op de rotonde van San Diego, op te wachten om nog wat te gaan eten.
Als Andrés naar de parkeerplaats van Palmitas wandelt, merkt hij dat hij wordt gevolgd. Het zijn dezelfde types die hem eerder hadden lastiggevallen met hun commentaren en beledigingen. Ze zijn allemaal stomdronken, maar ook teleurgesteld, omdat Andrés niet op de provocaties is ingegaan. Nu proberen ze het opnieuw en beginnen steeds grovere beledigingen te roepen. Op een gegeven moment is het geduld van Andrés op. Zijn grens is bereikt. Hij draait zich om en vraagt op verontwaardigde toon of ze willen ophouden met het gesar en getreiter. ‘Die eigen goal was niet meer dan een vergissing. Ik ken jullie niet, maar jullie zijn niet meer dan een stelletje lafaards, met z’n allen tegen één durven jullie wel. Laat me toch met rust!’
De broers Gallón lopen naar hun auto’s, twee Toyota Land Cruisers, die op de parkeerplaats naast restaurant El Indio staan. Andrés slaagt erin zijn grijze Honda Civic te vinden. Hij start de auto en wil wegrijden, de weg van Las Palmas af, in de richting van Medellín. Maar de beledigingen blijven in zijn hoofd rondzingen. Hij draait daarom de parkeerplaats van El Indio op om verhaal te halen. Het duurt niet lang of de broers Gallón staan met hun vrienden, een man of vijftien, rondom de auto van Andrés. Hij zegt dat ze laf zijn en dat ze alleen maar durven omdat ze met een groep zijn en hij alléén is.
De discussie raakt al snel verhit en er worden grove woorden gebruikt. De leider van de groep, Pedro David Gallón, schreeuwt op dreigende toon tegen Andrés: ‘Je weet niet met wie je te maken hebt!’ Zijn broer Juan Santiago, die vlak bij hem staat, bijt hem toe: ‘Begin niet tegen mijn broer, stomme flikker, pas maar op klootzak, jij bent net zo’n neger als die Asprilla.’ Op dat moment komt Humberto Muñoz de groep versterken. Muñoz, bijgenaamd ‘Het varken’, is de lijfwacht en chauffeur van de broers Gallón en heeft de hele avond in de auto op de parkeerplaats zitten wachten, terwijl zijn bazen zich vermaakten in discotheek Padua. Muñoz loopt in de richting van Andrés’ auto en gaat naast Santiago Gallón staan, die door het autoraampje tegen Andrés blijft schreeuwen. Andrés kijkt over zijn schouder en probeert te keren om weg te kunnen rijden.
Muñoz vraag op dreigende toon: ‘Wat moet die flikker precies?’ Meteen daarop richt hij zijn revolver Llama, kaliber 38, op Andrés Escobar en schiet zes kogels af. Een ervan treft zijn hart. Daarna vuurt de schutter nog 6 kogels af en roept bij elke kogel ‘Góóóóóól’. Als het geluid van de schoten wegsterven, lost de groep die rondom Andrés’ auto stond, in minder dan tien seconden op. Andrés wordt door omstanders op de achterbank van een taxi gelegd en naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gereden. In Clínica Medellín proberen artsen hem uit alle macht te reanimeren, maar Andrés reageert nergens op. Het is iets voor vier uur in de nacht van zaterdag 2 juli 1994.
De dader
De precieze toedracht van de moord is nooit bekend geweest. Ook niet of de moord een eigen initiatief was of in opdracht. Wel bestaan er grote vermoedens over veel geld dat verloren ging door het afsluiten van weddenschappen op de wedstrijden van het toenmalige dreamteam waarmee Colombia het WK’94 in de Verenigde Staten speelde.
Muñoz werd in de nacht van 2 juli 1994 gearresteerd. Hij was chauffeur voor Santiago Gallón. Santiago Gallón had veel geld verloren doordat zij grote bedragen inzetten op het Colombiaanse elftal. De vraag is of de juiste dader wel is opgepakt. Muñoz ging dan weliswaar de cel in, maar heeft weleens laten vallen dat hij na de schietpartij de alibi’s op elkaar gingen afstemmen. Één van de gebroeders Gallón zou het eigenlijk gedaan hebben en Muñoz betaald hebben om de schuld op zich te nemen.
Ze probeerden er eerst nog onder uit te komen door te zeggen dat hun auto in de garage stond voor onderhoud. Ze kochten zelfs 2 automonteuren om, om dit verhaal te bevestigen. Maar iemand in het café had het kenteken van de Toyota al genoteerd, dus ze kwamen niet meer onder hun straf uit. De vraag was, wie er nu straf zou krijgen.
Humberto Muñoz, de lijfwacht
Santiago Gallón
Slot
Op de begrafenis van Andrés Escobar kwamen 120.000 mensen af. In juli 2002 kreeg hij een standbeeld. Andres mocht slechts 27 jaar worden. Zijn vader Dario is na de moord op zijn zoon nooit meer de oude geworden. Hij stierf in 2008 met een gebroken hart en veel vragen. Pamela is inmiddels tandarts in Medellín.
Dader Muñoz Castro kwam in 2005 vrij vanwege goed gedrag en is direct na zijn vrijlating in de anonimiteit ondergedoken. De Amerikaanse tegenstander op het Wereldkampioenschap 1994 van toen, John Harkes, de man van de pass, gaf eerder al aan het nog steeds moeilijk te hebben met de dood van Andrés.
Eén van de laatste interviews met Andrés zijn vader
Toen Colombia in 1998 zich kwalificeerde voor het WK in Frankrijk werd de vader van Andrés, Dario geïnterviewd. Hij zei onder meer: “De werkelijke schuldigen zijn nooit gepakt.” Voetbal International plaatste dit interview in mei 1998.
Wie heeft Andrés vermoord?
Diegene die de aanslag hebben beraamd lopen nog altijd vrij rond. Die Muñoz heeft alleen maar orders uitgevoerd van de gebroeders Gallón. Hij was hun knecht en chauffeur en heeft slechts gehoorzaamd. Muñoz kreeg 43 jaar cel maar die anderen helemaal niets! In Colombia zijn de rechters heel gevoelig voor de druk die op hen wordt uitgeoefend. Het enige wat zij toen hebben gekregen, is een voorwaardelijke straf van 15 maanden. Het enige dat zij hoefden te doen was elke maand een briefje van goed gedrag te ondertekenen om uit de gevangenis te blijven.
Wat had uw zoon te maken met dat soort mensen?
‘Niets! Niet omdat hij mijn zoon was, maar was gewoon een eerlijk mens, rechtvaardig en een echte prof. Hij heeft de fout gemaakt om in eigen doel te schieten, zoals zovaak gebeurt, maar hier, in dit land van huurmoordenaars, hebben ze hem dat niet vergeven.”
Veel mensen raadde hem aan niet direct weer terug te keren naar Colombia, waarom luisterde hij niet?
“Andrés voelde zich erg slecht na de nederlaag tegen de V.S. Hij wilde graag bij zijn vrienden zijn. Hij dronk die avond wat met vrienden, maar werd constant ernstig beledigd. Sommige stopten, maar die groep van Gallón ging door en liet het escaleren.
Toen hij in de auto werd beschoten waren er nog getuigen?
“Heel officieel was er één vrouw. Maar die bandieten zijn schatrijk en hebben iedereen omgekocht. Anderen waren te bang om de waarheid te zeggen”.
Heerste er woede tegen de hele nationale selectie?
“Zeker, ik was erbij op het WK en er was geen enkele andere sterrenploeg zo vroeg uitgeschakeld. In het stadion zei men dat de spelers de bal behandelden alsof het hun moeder was. Maar ik heb geen kwaad woord gehoord of gelezen over het eigen doelpunt van Andrés”.
Het imago van Colombia is de laatste jaren behoorlijk verslechterd. Breidt het geweld zich nog steeds uit?
“Ik hoef deze vraag niet te beantwoorden, omdat de statistieken voor zich spreken. Van alle misdaden blijft 97% onbestraft vanwege gebrek aan bewijs… Maar ik kom in opstand omdat men mij wilde wijsmaken dat de moord op mijn zoon een gesloten zaak was. Maar men heeft slechts de wet toegepast op een simpele, arme ziel. De échte verantwoordelijke lopen nog steeds rond”.
Wiens schuld is dat?
“De corruptie hier, de mentaliteit en het systeem. Hier zijn de wetten gemaakt ten voordele van bandieten. Ik heb 35 jaar bij de nationale bank gewerkt. Nooit gestolen, gemoord, verkeerd gehandeld, ik mag blij zijn dat ik mijn pensioen heb gehaald. Maar die huurmoordenaars hebben mij voor altijd mijn rust ontnomen”.
Andrés Escobar wordt elk jaar op 2 juli herdacht. In juni 1995 wordt dader Muñoz berecht en krijgt 43 jaar celstraf. In 2001 krijg hij doodleuk een verlaging van 26 jaar, vanwege goed gedrag en zijn verleden als leraar. Op 7 oktober 2005 komt Muñoz vrij na 11 jaar cel. Andrés Escobar zijn jeugdliefde Pamela is uiteindelijk in Medellín gebleven en werkt als tandarts.
Met dank aan de toestemming van Nico Verbeek voor zijn extra informatie uit het boek Eigen Doelpunt.
Het boek Eigen Doelpunt van Nico Verbeek
Koop hieronder het boek van Nico Verbeek, Eigen Doelpunt met nog meer informatie over de Colombiaanse voetbalhistorie.
Foto’s zonder bron: Footyfair, bleacherreport, sportskeeda3. Interview vader Escobar: Uit VI 1998
Lees meer exclusieve verhalen uit Colombia
De ‘exclusieve verhalen’ worden speciaal geschreven door Colombiaans.nl. Hiervoor is veel onderzoek en moeite gedaan. Op de tekst berust Copyright. Niets uit deze verhalen mogen overgenomen of gekopieerd worden zonder uitdrukkelijke schriftelijke toestemming.
» Armero… en de wond van 30 jaar oud
» Ciudad Perdida
» Copa America 2001
» Embera Indianen
» La Violencia
» Muisca indianen
» Muziek en dans uit Colombia
» Mythen en Legenden van Colombia
» Nico Verbeek – Van Macondo tot Medellín
» Villa De Leyva
» Las Lajas
» De lugubere geheimen van Colombiaanse gevangenis La Modelo
» La Gaitana
» De duistere kant van ex-president Alvaro Uribe
» Hoe krijg ik een Colombiaans paspoort?
» 6 typische Colombiaanse desserts die je geprobeerd moet hebben
» 18 redenen waarom Colombia het gelukkigste volk ter wereld heeft
» Hoe krijg ik een Colombiaans paspoort?
» Help! Ik krijg bezoek uit Colombia, wat moet ik regelen?