“Gabo” Gabriel García Márquez is een begenadigd schrijver die al vele mensen in het hart hebben gesloten. Gabo werd geboren op 6 maart 1927 te Aracataca. Hij stierf op 17 april 2014 in zijn woonplaats in Mexico. Deze Nobelprijswinnaar voor de literatuur was een journalist, publicist en politiek activist. Gabriel García Márquez werd gezien als het gezicht van het magisch realisme. Dit alhoewel zijn schrijfstijl hier niet helemaal in valt te plaatsen.
In 1936 overleed zijn vader. Dat was reden voor Gabo om voor zijn opleiding naar Barranquilla te verhuizen. Vanaf 1940 volgde hij het voortgezet onderwijs op Colegio San José. In 1947 verhuisde hij naar Bogotá om daar rechten te gaan studeren aan Universidad Nacional de Bogotá. Hij verloor echter zijn interesse en maakte de opleiding niet af. Hij wordt samen met onder andere Fernando Botero gezien als één van de grootste creatieve genieën die Colombia ooit gekent heeft.
Carrière
In Bogotá kwam hij, na het lezen van Kafka’s De Gedaanteverwisseling, tot het besef dat hij schrijver wilde worden. Hij verhuisde terug naar Barranquilla om zich te richten op het schrijven. Hij werkte onder andere als columnist voor El Heraldo. Later in 1954 keerde hij terug in Bogotá omdat hij door Alvaro utis werd gevraagd te komen schrijven voor El Espectador. Hij bekleedde daar de functie van verslaggever en filmrecensent. Echter was Gabo niet bepaald ‘op zijn mondje gevallen’ en dit kwam in zijn kritische stukken duidelijk naar voren. Hij maakte het in 1955 zo bond nadat hij een kritisch stuk schreef omtrent het zieken van een marineschip en de overheidspropaganda die hier volgens hem bij hoorde dat hij in Europa werd gestationeerd.
Later ging Gabriel García Márquez wonen, in Venezuela en in 1958 weer terug naar Barranquilla. Hij trouwde met Mercedes Barcha (foto). Hier kreeg hij 2 kinderen mee. Het stel verhuisde naar Cuba waar hij de communistische revolutie van Fidel Castro versloeg. Hij werd goede vrienden met Fidel Castro (foto) en dit leidde er uiteindelijk toe dat er een persbureau werd opgericht in Bogotá genaamd: Prensa Latina speciaal voor Castro. In 1961 verhuisde Gabriel García Márquez naar New York als correspondent voor Prensa Latina. In 1967 publiceerde hij zijn meest gewaardeerde werk: Honderd Jaar Eenzaamheid. Maar door zijn kritische stukken was Gabo bang voor de bedreigingen door CIA en Cubaanse vluchtelingen. Hij verhuisde naar Mexico waarna hem in 1971 de toegang tot de Verenigde Staten werd ontzegd.
Diverse woonplaatsen
Vanaf 1975 pendelde Gabo tussen verschillende steden van Mexico, Cartagena, Havana en Parijs. In 1982 was het dan zover: Gabriel García Márquez ontvangt de Nobelprijs voor de Literatuur. In 2002 publiceerde hij zijn autobiografie Leven Om Het Te Vertellen.
Slot
Op 7 juli 2012 werd bekend dat Gabo aan dementie leed en dat er geen nieuw werk meer zou verschijnen. Zijn broer had al eens door laten schemeren dat hij voor het millennium al last kreeg van de symptomen van dementie. Op 17 april 2014 overleed Gabriel García Márquez op 87-jarige leeftijd. In augustus 2016 wordt Gabriel García Márquez geëerd door op het nieuwe biljet van 50.000 COP te verschijnen.
Schrijfstijl
Gabriel García Márquez vermengt realisme met wonderlijke gebeurtenissen. Hij vertelt de op een manier alsof deze ‘gewoon’ zijn. In zijn beste werk, Honderd Jaar Eenzaamheid, vertelt hij over het fictieve dorp Macondo en zijn wonderlijke inwoners alchemisten, zigeuners en vliegende pastoors. Hij verlucht de verhalen met ironie en humor. Zijn grootste voorbeelden was Faulkner en Hemingway.
De werken van Gabriel García Márquez
- Het kwade uur, 1967, vert. Jean Schalekamp (Sp.: La mala hora, 1962)
- Honderd jaar eenzaamheid, 1972, vert. C.A.G. van den Broek (Sp.: Cien años de soledad, 1967)
- De herfst van de patriarch, 1976, vert. Mariolein Sabarte Belacortu, (Sp. El otoño del patriarca, 1975)
- Kroniek van een aangekondigde dood, 1981, vert. Mariolein Sabarte Belacortu, (Sp.: Crónica de una muerte anunciada, 1981)
- Liefde in tijden van cholera, 1986, vert. Mariolein Sabarte Belacortu, (Sp.: El amor en los tiempos del cólera, 1985)
- De generaal in zijn labyrint, 1989, vert. Mieke Westra (Sp.: El general en su laberinto, 1989)
- Over de liefde en andere duivels, 1994, vert. Adri Boon (Sp.: Del amor y otros demonios, 1994)
- Ontvoeringsbericht, 1996, vert. Arie van der Wal (Sp.: Noticia de un secuestro, 1996)
- Herinnering aan mijn droeve hoeren, 2004, vert. Mariolein Sabarte Belacortu, (Sp.: Memoria de mis putas tristes, 2004)
Novelles
- Afval en dorre bladeren, vert. C.A.G. van den Broek (Sp.: La hojarasca, 1955)
- De kolonel krijgt nooit post, vert. Barber van de Pol (Sp.: El coronel no tiene quien le escriba, 1961)
- Ogen van een blauwe hond, vert. Aline Glastra van Loon en Mieke Westra (Sp.: Ojos de perro azul, 1947)
- De uitvaart van Mamá Grande, vert. B.J. Fernández de la Mata (Sp.: Los funerales de la Mamá Grande, 1962)
- De ongelooflijke maar droevige geschiedenis van de onschuldige Eréndira en haar harteloze grootmoeder, vert. Barber van de Pol (Sp.: La increíble y triste historia de la cándida Eréndira y de su abuela desalmada, 1978)
- De gelukkige zomer van mevrouw Forbes. Twaalf zwerfverhalen, vert. Arie van der Wal en Mieke Westra (Sp.: Doce cuentos peregrinos, 1992)
Divers
- Verhaal van een schipbreukeling (Journalistiek proza), vert. R.G. Groeneboer (Sp.: Relato de un náufrago, 1970)
- Toen ik nog gelukkig was en ongedocumenteerd, vert. Mieke Westra en Aline Glastra van Loon (Reportages) (Sp.: Cuando era feliz e indocumentado, 1973)
- Schetsen van de kust (Journalistiek proza), vert. Mieke Westra (Sp.: Obra periodística 1, Textos costeños, 1981)
- Schrijver in Bogotá (Journalistiek proza), vert. Mariolein Sabarte Belacortu en Mieke Westra (Sp.: Obra periodística 2, Entre cachacos I, 1982)
- De kampioen van Colombia (Journalistiek proza), vert. Mariolein Sabarte Belacortu (Sp.: Obra periodística 3, Entre cachacos II, 1982)
- Op reis achter het IJzeren Gordijn (Journalistiek proza), vert. Mieke Westra (Sp.: Obra periodística 4, De viaje por los países socialistas: 90 días en la cortina de hierro, 1982)
- De gijzeling (Filmscript), vert. Mieke Westra (Sp.: El secuestro, relato cinematográfico, 1982)
- De geur van guave (Autobiografie, Gesprekken met Plinio Mendoza), vert. Mariolein Sabarte Belacortu (Sp. El olor de la guayaba, 1982)
- Clandestien in Chili (Het verhaal van filmer Miguel Littín), vert. Mieke Westra (Sp.: La aventura de Miguel Littín clandestino en Chile, 1986)
- Leven om het te vertellen (Autobiografie, 2003), vert. Aline Glastra van Loon (Sp.: Vivir para contarla, 2002)