Als hij naar buiten kijkt op deze vroege morgen ziet hij de wolken langs de bergen van de Andes trekken. De combinatie van het groen van de bomen achter de wolken geeft een adembenemend gezicht. Zijn rust wordt ruw verstoord “Pedro, je ontbijt staat klaar!” roept zijn vrouw Rustig loopt hij terug naar zijn finca die er verzorgd maar simpel uitziet.
Zijn rug doet altijd al wat zeer omdat hij door het zware werk zijn rug zwaar heeft belast. Hij vreest ook dat hij een hernia heeft of zoiets. Maar daar moet ‘ie niet aan denken want dan is er weinig inkomsten. Zijn zoon zit in dienst, hij komt 2 keer in het jaar naar huis als hij verlof heeft. Zijn dochter is na een ruzie vertrokken naar de grote stad omdat het plattelandsleven haar zacht gezegd “niet trok”. Ze heeft nu een baantje als huishoudelijke hulp. Zijn vrouw zegt “Pedro, ik wil volgend weekend naar Ariana toe!”
– Ja, maar weet je wat dat kost en hoe je er moet komen?
“Ja, ik heb haar gister gesproken en ze zou mij afhalen van het centrale busstation”
“Hummm”, zegt Pedro. ‘Trouwens van die laatste inkomsten van die koe die jij verkocht had was er nog wat geld over’ antwoordde Claudia, want zo heten zijn vrouw.
Na zijn ontbijt slenterde hij naar het huis wat je nauwelijks een huis kunt noemen naar de zijde van zijn hulp Juan die eveneens op zijn boerderij woont. “We moeten de koeien melken”. Juan, die langs het wasgoed liep, wat te droge hing tussen 2 bomen aan een dun lijntje riep, “ja meneer, natuurlijk ik kom direct”. Pedro had aardig wat koeien. 10 waarvan 5 er drachtig waren. Die oude stier deed goed zijn werk, dacht hij nog. Het was trouwens altijd weer een gok of het goed ging. Want als een koe kalvert (bevalt) komen er risico’s bij kijken. En een dierenarts kost veel geld, ook omdat die van ver moet komen.
Nadat hij zijn koeien heeft verzorgd schiet hem te binnen dat hij nog wat bananen voor Claudia mee moet nemen. “Juan, ik moet naar de andere kant van de wei omdat Claudia nog wat bananen wil hebben. Zou jij de koeien straks terug kunnen halen?”
“Geen probleem meneer” antwoordde Juan. “O ja, denk erom dat je ze allemaal binnen haalt, want er zit er 1 bij die nogal eigenwijs is”. Hierna vertrok hij naar zijn kleine bananengaard om een paar trossen te halen. Het was inmiddels zacht gaan regenen.
Dat wordt doorlopen, dacht hij nog want als het regent, regent het recht naar beneden en verandert het weiland in een modderpoel. Eenmaal aangekomen bij zijn bananen zoekt hij de mooiste uit en schud hevig met de boom. Gelukkig geen bananenspin tussen de trossen. “Die zijn dodelijk”, zegt hij tegen zichzelf. Na dezelfde weg teruggenomen te hebben, komt hij met een zere rug bij zijn vrouw aan. ‘Claudia, zou jij voor mij bananenblokjes kunnen frituren?’ Ze zegt, ja, maar denkt “al dat werk weer omdat meneer snoep wil”.
Inmiddels wordt het al donker als Pedro buiten staat omdat het daar minder heet is dan binnen. Een toeter en een geloei wekt Pedro zijn aandacht. En denkt ‘die combinatie klopt niet’. Hij loopt naar het begin van zijn oprijlaan en ziet de auto van zijn schoolvriendin Omaria staan. Het was zijn eigenwijze koe die wist te ontglippen aan de aandacht van zijn hulp Juan. “Sorry sorry”, zei Pedro. ‘Geeft niet’, antwoordde Omaria.
Nadat hij de koe met zachte dwang naar de kudde manoeuvreerde ging hij met een tevreden en goed gevoel weer naar zijn stoel genietend van zijn gefrituurde bananen en zat zijn dag er op.