Wie verwacht had dat de eerste twee Pyreneeënritten voor spektakel zouden gaan zorgen, kwam bijna bedrogen uit. Op de Aspin voerde de Brit Cummings vrijdag een kunststukje op, maar bleven de klassementsrenners netjes bij elkaar. Ook een sprintje naar de finish werd de groep onthouden, door het koddige ongelukje met de ingezakte 1km boog. En de etappe van gisteren leek het niet anders. Leek..
De kleppers rijden over de mythische Tourmalet,. Niets. Over de Hourquette d’Ancizan en de Val Louron-Azet. Hoe mooi die cols ook klinken, niks geen spektakel. De ploeg van Sky lijken als robots in één tempo te rijden. Steeds maar kijkend op de wattagemetertjes om te zien of ze het verwachtte vermogen nog wel trappen. Toegegeven, natuurlijk lossen de niet-klimmers en de knechten die al gewerkt hebben. Vanzelfsprekend gaat gele trui van Avermaet al vroeg overboord. Geen echte klimmer en, na de inspanning van vrijdag, is dit een logisch gevolg. Wonderen in de Tour lijken immers van een decennium geleden, maar toen dopeerde bijna iedere renner zich. Geen van Avermaet dus meer, maar wel een Sky trein die de beelden van de groep der favorieten domineert. Steeds weer en steeds hetzelfde.
De Peyresourde dan. Slotklim van de dag. Sky is nog met vier. Froome, Henao, Thomas en Nieve, waar die laatste al kilometers lang op kop sleurt. De Peyresourde is 7 km lang. De eerste 5 daarvan wapperen er een aantal jongens van achteren af. Allemaal door Nieve. Die dekselse Spaanse buffel. Met een man of twintig zijn ze nog, als er op 2 km van de top eindelijk iets te beleven is. Henao (man wat rijdt ook die Colombiaan verdomd sterk) zet bijna achteloos een schijnaanvalletje in. Gelijk krijgt hij Valverde in zijn wiel. De eerste luitenant van Nairo reageert op de eerste luitenant van Froome. De kopmannen volgen snel. Gelijk lossen Contador, Rolland en Kelderman. Weer een aantal favorieten minder. Verschillende prikjes van Quintana, Froome en zelfs Dan Martin, de Ier, volgen. Toch trekt niemand echt door. Op de top zijn er zodoende weer veertien bij elkaar. Maar dan..
Je kent het vast wel. Dat je voor de tv zit en even een ‘heh?!’ momentje hebt. Froome, die de hele dag bij het bovenkomen op de bergen al steeds zo ijverig als eerste de afdaling in wilde, trekt vol door op de top. Quintana zit in zijn wiel, lurkt aan zijn bidon en kijkt eens om. Alsof hij wilt zeggen: neem maar over jongens, hij zal toch zeker niet doorzetten… Nou. Eh. Wel dus. Froome zoeft als een valk in topconditie naar beneden. Hij gebruikt zijn zadel bijna niet. Hoe koddig dat er ook uitziet, als je jezelf helemaal tegen je frame aanduwt en dan ook nog gaat bijtrappen, het werkt verdomd effectief. Voor ik tweemaal met mijn ogen kon knipperen had ‘ie twintig seconden. Ik snapte er niets van. Chris Froome was als een vogel die was gaan vliegen, bijna letterlijk. Met dertien seconden voorsprong rijdt hij als eerste over de streep. Tel daar de bonificaties bij op en het gat naar Nairo is al 23 seconden in het klassement.
Een aanval in een afdaling van Froome. Dat had niemand verwacht. Zelfs Quintana niet. Froome was helemaal geen geweldige daler. Toch? Maar Froome heeft iedereen verrast. Is het dan tactisch slecht van Nairo? Misschien. Hij zat immers in zijn wiel. De enige man op wie hij echt moet letten. Die hij echt niet uit het oog mag verliezen. Ik vind het echter geen fout. Niemand zag dit aankomen. Het is aan Quintana om te antwoorden. En antwoorden doe je met de pedalen.
Laat morgen nou net de zwaarste etappe van het drieluik in de Pyreneeën zijn. Met aankomst boven in Andorra op een hele vieze slotklim. In een etappe die bijna geheel door Spaans grondgebied loopt. Movistar zal zich dus willen tonen. Quintana is aan zet. Laat maar komen die etappe!