Telkens als we naar de de finca reden zagen we op belangrijke punten militairen staan die de weg beveiligden. Deze jonge professionele dienstplichtigen staken hun duim omhoog wanneer we door mochten rijden. Ik was eigenlijk totaal niet bang of ik voelde mij er onveilig daardoor. Terwijl ik weer terug in Nederland een pantserrupsvoertuig van de Marechaussee zag rijden over de snelweg en het mij meer angst inboezemde dan de militairen in Colombia.
Ik hou van de pueblo’s (dorpjes) op het platteland (Paísa) de gemoedelijkheid en de constante rust die het uitstraalt. Maar de inwoners klagen vaak over hun slechte weg naar hun dorp en dat ze vaak niet worden gehoord door de grotere overheid in de hoofdstad. Daarentegen hebben ze ook te maken met de politieke stromingen en verschillen van inzicht hierin. Zowel de ene als de andere politieke stroming wil men dat er naar hun geluisterd wordt. Maar wat wil de bevolking van het dorpje zelf?
Zij willen rust en vrede. Een mooie toekomst voor hun jeugd en een betere weg naar de hoofdwegen van het land. O ja, en een nieuw mooi ziekenhuisje. Dat is alles. Laten we hopen dat het dorpje zijn zin krijgt en dat naast hun wensen hun grootste wens la paz ( de vrede ) uitkomt. Ondanks de problemen waar Colombia mee kampt, hou ik van het land waar ik geboren ben. Zijn schoonheid en diversiteit zijn mooi en charmante mensen met hun unieke kracht om dingen te relativeren.
Carlo John
– Colombiaans.nl