We landen op het vliegveld van Santa Marta. Waar het lijkt alsof we op het water landen omdat we zo dicht op de oceaan vliegen. Niets is minder waar want het vliegveld ligt wel heel ‘letterlijk’ aan de kust.
Wanneer we uitstappen slaat de Caribische warmte als een deken om je heen. We halen de koffers van de bagageband en staan binnen een paar voetstappen op bij de taxistandplaats.
Doldwaze taxirit naar Santa Marta
Een oudere man maant ons te komen en we maken een prijsafspraak. Dat is wel zo handig, want zoals we eerder in Cartagena en nu dus Santa Marta merkte, beschikken taxichauffeurs niet over een taximeter. We begrepen dat dit in veel kustgebieden het geval schijnt te zijn. We stappen in bij het oude mannetje en rijden voorzichtig de laan van het vliegveld uit. We maken even een stop omdat de beste man zijn middageten nog niet heeft gehad. Hij koopt een maaltijd langs de rijbaan en we vervolgen onze weg.
We maken eindelijk vaart en gaan de rijbaan op. Wanneer we de snelweg op draaien staat er een jongen met een motorfiets half op de weg en half in de berm. Achteruitstappend, zittend op de motor komt hij onze kant op, terwijl hij niet onze kant op kijkt. Je voelt hem al aankomen… En dat gebeurde ook. Onze taxichauffeur raakt hard zijn stuur en laat deuken en diepe krassen in het lakwerk van de taxi achter. De chauffeur stopt en probeert de jongen nog achterna te gaan, maar de vogel is al snel gevlogen.
We hopen dat vanaf nu de reis wat soepeler zal gaan. Maar helaas, onderweg raakt de motor van de auto oververhit en valt uit. De taxichauffeur vertelt vriendelijk lachend dat dit ’nog weleens voor wil komen’. Hierna gebeurt het overigens nog een keer of vier voordat we verder kunnen. Uiteindelijk komen we toch aan op onze bestemming.
We logeren bij het ecologisch verblijf van Kali Hotels genaamd: Villa Maria. Dit parkje bestaat uit huisjes die allemaal op natuurlijke wijze zijn gebouwd. Het water wordt vanuit natuurlijke bronnen opgepompt en warm water is daarom redelijk schaars.
Het is een luxe verblijf want Villa Maria beschikt over een privezwembad, restaurant, gemeenschapsruimte en privéstrand. De tip van de beheerder van Villa Maria is om alle ramen en deuren dicht te houden. Dit omdat wanneer je voedsel in je kamer hebt, spinnen, vogels of aapjes een bezoekje aan je kamer kunnen brengen en dan met name de zoete etenswaren vrolijk meenemen.
Hermetisch afsluiten is niet mogelijk, er blijft hier en daar een kiertje openstaan. Daardoor slaap je nooit alleen. Tijdens ons verblijf sliepen we met een aantal salamanders op de kamer die hoog tegen de muur zaten.
Tayrona park, we komen eraan!
De volgende dag zijn we vroeg uit de veren, want een stevige wandeling in het Tayrona Park staat op het programma. We gaan met de bus maar weten niet welke kant we op moeten. Een vriendelijke wegwinkeleigenaar wijst ons de weg naar de juiste bushalte. In Nederland willen we ons nog weleens beklagen als het om het openbaar vervoer gaat. Want als je duidelijke bushaltes zoekt zijn deze niet heel duidelijk zichtbaar.
Wil je weten toelaat jouw volgende bus komt, kun je dit helemaal uit je hoofd zetten, er zijn geen bustijden… We geloven even later onze ogen niet als om de hoek een oude, krakkemikkige Suzuki-bus aan komt rijden.
Maar het is hem toch echt. De jongen die buiten de bus hangt doet de financiële afhandeling van de buskaartjes en regelt de bushaltestops. We lachen vriendelijk en mogen daarom zelfs naast de buschauffeur zitten.
Een paar haltes verder lonkt de grote ingang voorzien van een groot bord: “Parque Nacional de Tayrona”. We zijn er eindelijk! Hier hebben we lang op gewacht, verschillende enthousiaste verhalen over gehoord.
Nu tijd om Tayrona park zelf te ervaren. We komen aan en een aantal parkwachters vertellen over de regels en routes. Je wordt gevraagd naar conditie en eventuele fysieke beperkingen.
Je wordt naast de strenge regels die er zijn ook geattendeerd op het feit dat je je wel in moet smeren. Wanneer je dat niet doet maken muggen van deze mogelijkheid uitgebreid gebruik om je te steken. Er zijn nogal wat verschillende ’typen’ muggen in het park die erg agressief zijn.
En ja, ook waarschuwden de parkwachters voor malariamuggen. Hiervoor hadden we ons niet ingeënt. Wel hadden we het sterke muggenspray genaamd ‘Jungle Fever’ mee, met een percentage deet. Deet is van origine erg agressief en niet erg goed voor je, maar voor deze korte tijd levert de spray geen problemen op.
Hierna mogen we een toegangskaart voor het park kopen en moeten een kopie afstaan van onze paspoorten. We moeten nog even terug naar de parkwachters want er wordt gevraagd waar we heen willen en aangewezen waar we heen moeten lopen en hoever het lopen is. “We willen graag naar Vela de Cabo”, zeggen we.
We rijden de eerste 10 kilometer mee met een busje die ons wat op weg helpt. Daarna staan we er toch echt alleen voor. Het pad naar Vela de Cabo is erg lang en gaat onder meer over land, strand, jungle, rotswerken, bruggetjes en heuvels op en af. Schrik niet als je af en toe een mysterieus geluid hoort uit de bosjes.
De salamanders bepalen het ’straatbeeld’ van Tayrona park en zijn veelvuldig te vinden. Onderweg raken we een keer de weg kwijt. Een aantal vriendelijke kinderen van Kogi-indianen wijst ons vriendelijk de weg. Het park is hun eigendom en wordt daarom ook volledig door hen beheerd en onderhouden.
Zij bepalen de spelregels in het park. Zo gooide zij onlangs het park voor een maand dicht vanwege ‘onderhoudswerkzaamheden’. Het park moet volgens hun in zoveel mogelijk originele staat blijven zoals het ooit was. Daarom krijgen grote hotelketens zoals Carlton, Hilton en Holiday Inn ook steevast een ‘Nee!’ te horen wanneer zij aankomen met hotelplannen in het park.
Halverwege de tocht komen we aan bij een rustplaats. Het is zoals verwacht erg heet en klam. We kopen snel een paar liter water en stappen even flink door. Even leidt het pad over een strand en hopen we dat het einde van de route in zicht is, maar helaas.
We zijn net over de helft. Door middel van grote borden langs dit strand wordt ons gewaarschuwd hier absoluut niet te gaan zwemmen, vanwege de sterke stroming en gevaarlijke rotsen. Hier zijn al veel mensen aan verwond en zelfs overleden. ‘Don’t become part of the statistics’, wordt ons gewaarschuwd ook in het Engels.
We lopen dit pad over het strand af en eindigen weer in de jungle waar het pad vervolgd wordt over heuvels en rotswerken. Na de laatste junglepad horen we wederom slaan van de golven tegen de rotsen en beginnen weer met “hopen”. Inderdaad, ja hoor, eindelijk!
We lopen over een stukje land waarbij bij de poort een groot bord staat met ‘Al Cabo’. We zijn iets meer dan 2 uur onderweg geweest om eindelijk op de bestemming aan te komen. Eenmaal op het terrein aangekomen is het mogelijk om snorkelspullen te huren en daarnaast ook een verblijf in de vorm van tenten nabij het beroemde strand te huren.
Erg rustig is het niet te noemen. De afgelopen jaren hebben verschillende binnen- en buitenlandse toeristen Al Cabo al ontdekt en staat Tayrona Park te boek als een belangrijke ‘must see’ van Colombia. We lopen nog iets verder en aanschouwen eindelijk waarvoor we gekomen zijn… Het prachtige strand en fabelachtige rotswerk dat het geheel een magisch uiterlijk en aanzicht geeft. Wat een plaatje! Beoordeel het gerust zelf hieronder.
We blijven een tijdje, om wat te zwemmen maar hebben niet veel tijd omdat we voor 17:00 uur weer bij de poort moeten staan omdat het Park dan sluit en het busje dan niet meer rijdt dat ons 10 kilometer op weg helpt. Nog even snel iets eten in het restaurantje om de hoek bij het strand.
We bestellen een heerlijke vis die rechtstreeks uit zee komt en de daarbijbehorende heerlijke versgeperste vruchtensap van Maracuya. We smeren ons voor de terugweg weer even in met anti-muggen spray en gaan weer 1,5 uur lopen naar de uitgang van het park. Uiteindelijk komen we vermoeid maar erg voldaan aan in Villa Maria en genieten van onze nachtrust.
Santa Marta en de laatste rustplaats van Bolívar
De volgende morgen zijn onze spieren nog wat stijfjes van de wandeltocht van gisteren. We hebben maar 48 uur nietwaar? Als eerste vertrekken we naar een hotel in het centrum van Santa Marta. Daar aangekomen leggen we de koffers in het hotel en gaan de deur weer uit, want de volgende activiteit staat te wachten.
We besluiten af te reizen naar quinta de San Pedro Alejandrino een kilometer of 5 verderop. Dit landgoed staat ook wel bekend als de verblijfplaats waar Simón Bolívar zijn laatste dagen heeft doorgebracht en overleed.
We komen aan op het prachtige landgoed dat in de afgelopen jaren is uitgebreid met meerdere gebouwen. De gebouwen zijn zoveel mogelijk in natuurlijke staat gelaten. De kleur van de gebouwen zijn geel, maar waren in het verleden wit van kleur.
Één gebouw heeft men uit de grond gestampt om een schitterend standbeeld van Bolivar in tentoon te stellen. Dit standbeeld is gemaakt in Italië door een Italiaanse kunstenaar.
Het bijzondere aan dit standbeeld is dat het is ingedeeld in 2 gezichtshelften. Één kant staat voor een jonge Bolivar en de andere kant voor een oudere Bolivar compleet met rimpels. Het is een indrukwekkend stukje kunst. Het landgoed is verdeeld in een aantal gebouwen.
In deze gebouwen vind je ondermeer de keuken, de borrelkamer, koetsiershuis, gemeenschappelijke ruimte, Bolivar’s slaapkamer en een gebouw waarin andere kunsten te zien zijn, al dan niet allemaal gerelateerd aan Bolívar.
De kunst is gedoneerd van artiesten uit Colombia, Venezuela, Panama, Ecuador, Peru en Bolivia. Dat zijn precies de landen die bevrijd zijn door Bolivar. Je kunt er rondleidingen krijgen van een privégids. Dit in de talen Spaans en zelfs Engels wordt aangeboden.
Santa Marta centrum
De avond valt over Santa Marta. We besluiten om nog even een drankje te gaan doen in het centrum van Santa Marta. Onderweg lopen we langs de filmset waar Tom Cruise aan het werk is. Cruise is op dat moment bezig om zijn nieuwe film Minca te schieten. Minca gaat over Amerikaanse piloot Barry Seal die in het verleden drugsvluchten uitvoerde voor Pablo Escobar.
We lopen langs het Parque de los novios. Een park waar veel vertier is te vinden ’s avonds. Leuke cafeetjes en restaurantjes bepalen hier het straatbeeld. In het park komt men bij elkaar om lekker te ‘hangen’ en te genieten van elkaars aanwezigheid.
Geen persoon te vinden die om de 10 seconden zijn of haar telefoon checkt. Men neemt de tijd voor elkaar. Sommige doen een spelletje, andere doen een klein dansoptreden en andere kletsen lekker met elkaar.
Het is genieten. We kopen een ijsje en genieten van de heerlijke gezellige en zwoele sfeer die er heerst en waarin je makkelijk wordt meegenomen. We lopen door en vinden langs de kust een leuk cafeetje waar het gezellig druk is.
10 minuten later tikt er een vriendelijke oude man op mijn schouder en vraagt of hij een lied voor ons mag zingen voor een paar Pesos. We stemmen in en hij fluit opeens naar ‘zijn jongens’ die om de hoek staan te wachten.
De muziek in het cafe wordt zachter gezet en opeens komt er een achtkoppige band de hoek omlopen. Dan begint de achtkoppige band met instrumenten luid te spelen. Het is een grappig schouwspel waarvan de mensen eromheen ook genieten en beginnen te klappen. Het is een passend slotstuk van een avontuurlijk en actieve 48 uur in Santa Marta. We hebben ontzettend genoten en zullen ongetwijfeld terugkeren om nog meer te genieten van wat Santa Marta te bieden heeft.
Heb je vragen, opmerkingen of wil je gewoon een bericht sturen?
Vul dan hier even het contactformulier in en we zullen spoedig antwoord geven. Wil je teksten en /of foto’s ergens voor gebruiken? Laat dit dan even weten.
Kijk ook eens op Visit Santa Marta.nl.