Onze Kim is weer terug in Nederland. Dit was niet geheel de bedoeling maar iets dat uit noodzaak werd geboren. Binnen 24 uur maakte ze de keuze om toch terug te gaan naar Nederland doordat het onzeker was of haar contract verlengd zou worden omdat ze anders geen aanspraak meer mocht maken op een ziektekostenverzekering. Het werd een Colombiaanse rollercoaster van formaat. Lees haar ongelooflijke verhaal.
DOOR: KIM
En dan sta je ineens op Schiphol. Ik knipperde nog even goed, maar ik stond toch echt weer oog in oog met mijn ouders na anderhalf jaar. Waar ik normaliter mijn ouders om de hals vlieg met tranen van blijdschap, kwam ik aan in een lege, kille vertrekhal met een gezicht als een oorwurm. Mijn moeder gaf ik toch stiekem een kleine vluchtige knuffel ondanks de 1,5 meter afstandregel, maar wat was dit vreemd. We wisten niet wat we moesten voelen of zeggen. Ik voelde eigenlijk niet zo veel. Geheel afgevlakt door de emotioneel heftige week die ik net achter de rug had.
Keuzes maken met verstand in plaats van hart
Zoals overal ter wereld, is het coronavirus ook in Colombia geland. Het zorgsysteem en de economie zijn kwetsbaar en dat maakt het erg lastig. Het is een ongelijk land, waar niet altijd toegang is tot goede of überhaupt zorg. Ik heb (en waarschijnlijk binnenkort had..) een baan als concept designer bij een architecten en interieur bureau. Door mijn vaste contract heb ik recht op de basiszorgverzekering, maar geld voor een aanvullende verzekering heb ik niet. Deze zijn duur en ik kom op de laatste peso net uit met mijn salaris. En dan te bedenken dat ik 2x het minimum loon verdien.. Ondanks de financiële struggles, genoot ik gigantisch van het leven in Colombia. Maar de harde realiteit is dat je soms keuzes moet maken met je verstand in plaats van met je hart..
Verplichte vakantie, wie wil dat nou niet?
In Bogotá geldt sinds 20 maart een verbod om buiten op straat te gaan. Je mag slechts de deur uit om boodschappen te doen. Restaurants, clubs, bioscopen zijn al een langere tijd gesloten en de luchthaven is vorige week officieel dichtgegaan. Vele werken vanuit huis. Ook mijn collega’s en ik. Dinsdag 24 maart hadden wij een videomeeting. Gespannen wachtten wij af op de mededeling van onze bazen. Het nieuws wat wij hadden verwacht, werd gedeeld: verplicht vakantie opnemen. Met veel positiviteit deelden mijn bazen de boodschap dat we wel dus doorbetaald zouden worden, even tijd voor onszelf hadden en met onze families konden zijn.
De tranen prikte in mijn ogen en stroomde over mijn wangen zodra de meeting afgelopen was. Niet vanwege de vakantie die ik verplicht moest opnemen. Dit zou overigens betekenen dat de geplande vakantie in juni met onbetaalde verlof zou zijn. Nee, vanwege de stilte om mij heen. Zat ik daar alleen in mijn appartement, zonder familie, zonder huisgenoot, met het uitzicht om tot zeker 13 april alleen opgesloten te zitten. Ik herpakte mijzelf en dacht: ‘ach er zijn ergere dingen’. ‘Nu heb ik tijd om aan mijn Spaans te werken en te lezen. Ik heb eten, een fles wijn, muziek. Joh, dit is een kans! Kom op, positief blijven, Kim’.
Leven en dood
De ochtend daarop werd ik wakker vol positieve energie. Na een home work-out, werd ik gebeld door een vriend. Deze nieuwe informatie kwam binnen als een donderslag op een heldere hemel. Ik had al verschillende scenario’s in mijn hoofd gemaakt. Als ik mijn baan verlies, zou ik met mijn laatste Nederlandse spaarcentjes de huur kunnen overbruggen en zou het werkvisum overgaan in een toeristenvisum. Maar dat de zorgverzekering weg zou vallen, daar had ik niet aan gedacht.
BOOM. Nu werd het menens. Dit ging niet meer over financiële en emotionele zaken, dit ging misschien wel over leven en dood. Ik ben verantwoordelijk voor de keuzes in mijn leven, maar ben nog wel altijd een dochter van 2 lieve ouders met gevoelens. Ik kon dus niet alleen maar aan mijzelf denken. Omdat ik graag actief op de hoogte ben van alle ins- en outs, zat ik in de WhatsApp-groep van Nederlanders in Colombia waar ook Caroline (Caroline Ramaekers, red.) van de Nederlandse Ambassade in zat.
Met dank aan KLM
Zoals ik al noemde is de luchthaven van Colombia al dicht. Met inspanning van KLM en de ambassade werden er 2 extra vluchten geregeld. De vlucht van dinsdag was al vertrokken en het zou donderdag mijn laatste kans zijn om te vertrekken. Tot zeker eind mei geen vluchten meer naar Nederland. Ik besloot mijn bazen te bellen en de situatie voor te leggen. Ik kon gelukkig op begrip en steun rekenen waar ik heel erg dankbaar voor was, want ook voor hen is dit een vreselijk onzekere tijd. Ik appte Caroline om een ticket te regelen voor donderdag,
maar de vlucht was ondertussen volgeboekt.
Ik kreeg het benauwd, wat nu? Had ik eindelijk besloten om te vertrekken, kon ik straks alsnog niet weg. Mijn gevoelens werden heen en weer geslingerd. Er werd mij geadviseerd om avonds naar de luchthaven te gaan en te proberen een plek te scoren op de laatste AirFrance vlucht. Ineens werd alles in een stroomversnelling gezet, over 8 uur moest ik de deur uit zonder nog maar één koffer te hebben ingepakt..
Eten weggegeven
Mijn koffers stonden opgeslagen bij de ouders van een vriend, dus via een taxi hebben zij die naar mijn huis gestuurd. Ik begon als een kip zonder kop mijn spullen in te pakken. Ik heb in de afgelopen 1,5 jaar dat ik daar op mijzelf woonde meubels gekocht, kleding vanuit Nederland overgebracht en troepjes verzameld. Om dit in 8 uur in te pakken is sowieso al een klus, laat
staan in de staat waar ik in verkeerde. Gelukkig kreeg ik vrij snel het verlossende bericht van Caroline dat ik mee kon op de KLM vlucht van donderdag. Ik kon even ademhalen, rustiger inpakken en regelen wat er met mijn appartement zou gebeuren. Gesloopt ging ik naar bed. Ik werd wakker in een ingepakt appartement, eten had ik weg gegeven aan mensen op straat en wat andere spullen ingepakt om aan vrienden weg te geven.
Een shot aguardiente als besluit
Niemand wist nog dat ik zou vertrekken op mijn ouders, mijn bazen en een vriend na. Ik stuurde mijn vrienden een voice-memo met het nieuws. Iedereen was in shock. Ik heb hen ook een filmpje in stijl gestuurd, om hen te bedanken voor hun steun, liefde en de leuke tijden die we hebben beleefd samen en dat dit zo abrupt ten einde is gekomen. In stijl? Ja met een shot aguardiente om 11 uur ‘s ochtends, maar dat maakte allemaal niet meer uit (Het werden 5 shotjes, omdat ik telkens midden in het filmpje in het huilen uitbarstte en dit er nogal lelijk uitzag.. Blijkbaar kon ik mij daar toch nog druk genoeg overmaken).
De buurvrouw met wie ik in de gang wel eens een praatje maakte was ook op de hoogte. Zij had mij uitgenodigd bij haar thuis voor een afscheidslunch. Gauw werkte ik een bord pasta naar binnen en toostten wij met een wijntje op het leven. Het afscheid was zwaar, iedereen was erg emotioneel. Ik kreeg nog een Colombiaans souvenirtje in mijn handen gedrukt en werd uitgezwaaid door de buuf en manlief, dochterlief en moederlief van 94. Precies dit zou ik zo gaan missen, de warmte en de dankbaarheid voor het leven. Terwijl ik buiten op de taxi stond te wachten, kwam een vriend die dichtbij woont nog snel een kunsttijdschrift brengen. Deze had hij meegenomen van zijn reis naar Duitsland.
Lege straten van Bogotá
De titel had niet gepaster kunnen zijn: “Who am I, why am I, where am I going”. Mijn leven voelde een beetje als een film. Een vriend van een vriend die mijn appartement leeg gaat halen, kwam de sleutels ophalen en met zijn drieën stonden we elkaar aan te staren. Wat gebeurt er toch in de wereld? We gaven elkaar een knuffel ondanks dit natuurlijk niet mocht, maar dit voelde gewoon gepast. Ik stapte de taxi in en beduusd zag ik de lege straten van Bogotá voorbij razen.
Ik stapte uit de taxi en bevend kwam ik aan bij de enige geopende ingang op de luchthaven. Mijn temperatuur werd gemeten en ik werd opgevangen door een hele energieke meneer (Sorry, ben even uw naam vergeten!) van de ambassade. Samen met een medelandgenoot die ook in Bogotá woont/woonde, werden wij afgeleverd bij de met Nederlandse vlag gedecoreerde balie om in te checken. De ambassadeur Jeroen (Jeroen Roodenburg, red.)kwam zelfs nog een praatje maken.
Lof voor de Nederlandse Ambassade
Niets anders dan lof voor deze geweldige ambassade. Zonder hun positiviteit, steun en harde werk was dit allemaal nog ellendiger geweest. De luchthaven was verlaten, niets was open en er stond een gigantische rij bij de vending machines. De vluchten die nu vertrekken zijn speciaal geregeld door de overheden, en vandaag was dus de allerlaatste KLM vlucht.
Gesandwiched tussen een Nederlander en een Duitse ging ik de 12 uur durende vlucht aan. We kregen één maaltijd en een flesje water van de stewardessen. Dit zou de enige service zijn gedurende de vlucht. Normaal gesproken kun je rekenen op een glimlach, snacks en drankjes in overvloed. Op deze vlucht stonden er nu self-service punten met snacks en fris (alcohol werd niet geserveerd) om zo zoveel mogelijk contact te vermijden.
Quasi betreurd hoofd
Met nog 5 uurtjes te gaan op de klok, stond ik toch maar even op om een spa rood en een koekje te pakken. De stewardess vroeg of ik blij was om naar huis te gaan. Nou niet echt antwoordde ik met een quasi betreurd hoofd. Ik vertelde even kort over de rollercoaster waar ik in zat en vroeg hoe het voor haar is om nu te vliegen. Het is een moeilijke tijd, ze voelde zeker de spanning onder de reizigers. Ze had op Peking gevlogen toen het virus zich begon te verspreiden. Dat zijn heftige dingen. Zij heeft een gezin met twee jongen kindjes, die hun opa en oma niet kunnen zien. En toch voelde ik de warmte van haar afkomen!
Live and learn
Iedereen wordt ongevraagd in deze situatie gegooid, maar wat ik heb geleerd is dat met empathie alles beter kan worden gemaakt. Het leven plannen heeft nu geen zin, het is letterlijk “go with the flow”. Anders dan aanpassen kun je toch niet. Ja, ik baal als een stekker dat ik van mijn vrienden geen afscheid heb kunnen nemen en niet weet wanneer ik die ooit nog ga zien. Ja, het is rot dat ik zo graag daar wilde blijven en alles achter moest laten. Maar zonder al deze lieve mensen op mijn pad, had ik hier nu niet veilig en dankbaar in de tuin van mijn ouders gezeten.
Het zonnetje schijnt, ik heb een warme douche en een groen uitzicht. Oh, en het broodje kaas waar ik eerder over schreef in Nederlander in Colombia smaakt ook behoorlijk lekker. Wat ik een week geleden echt wilde vermijden, voelt nu als het juiste besluit. Dat ik terug naar Colombia ga, staat voor mij vast. Wanneer? Dat weet ik nog niet, maar daar heb ik nog tijd genoeg voor om dit uit te zoeken. Het leven loopt niet altijd zoals we willen of denken, maar is dat nou zo erg?
AUTEUR
Over Kim
Kim woonde sinds oktober 2017 in het naar eigen zeggen “prachtige chaos” van Bogotá. Hier werkte ze als concept designer bij een architecten- en interieurbureau. Naar eigen zeggen leert ze elke dag iets nieuws over de cultuur van Colombia en over haarzelf. Deze “learnings” deelt ze graag met de lezers van Colombiaans.nl.
Reacties: info@colombiaans. nl
Lees ook
– Op bezoek bij de koffieboeren van Colombia
– Nederlander in Colombia 32: Anko (CEO Avianca)
– Copa America uitgesteld naar 2021 vanwege het coronavirus
– De leukste programma’s over Colombia.. gewoon gratis!
Volg ons op social media!
Wil je niets missen? Krijg jij geen genoeg van Colombia? Volg ons dan via onderstaande kanalen. Klik op het gewenste kanaal en volg ons! Wil je als eerste een notificatie op jouw telefoon krijgen? Stuur ons dan een bericht en jouw nummer wordt toegevoegd aan onze database.
* Met het doorgeven van jouw nummer ga je akkoord dat we je gratis berichten via Whatsapp sturen die te maken hebben met Colombiaans.nl, onze diensten, advertenties en producten.
