In ‘Van Nederland naar Colombia en weer terug’ praten we met Nederlanders die in Colombia gewoond hebben maar nu elders wonen. We praten met hun over hun herinneringen van Colombia en hoe zij hier ooit terecht zijn gekomen. Vandaag praten we met Marc.
– Samenstelling: Luis Ernesto van Baren (LinkedIn)
Wat is jouw naam en waar woon je nu?
Mijn naam is Marc (op foto hieronder uiterst links), woonachtig in Gex, Pays de l’Ain (in het oosten van Frankrijk). Vlak bij de Zwitserse grens, ter hoogte van Genève. Leuk dat ik het eerste deel van Van Nederland naar Colombia en weer terug mag aftrappen!
Ongeveer 15 jaar geleden heb ik deze regio leren kennen via familie van mijn vrouw Claudia, van origine Colombiaanse. Ik moest in die tijd een nieuwe start maken en zag dat er in deze regio veel behoefte was aan service verlening, vooral in de sector tuin onderhoud en aanleg. Heb vervolgens mijn eenmansbedrijfje opgezet en de mond op mond reclame heeft er voor gezorgd dat ik vandaag de dag mijn brood hiermee kan verdienen.
Wanneer heb je in Colombia gewoond?
Voor mijn huidige woonplaats in Frankrijk heb ik met mijn gezin 15 jaar in Colombia gewoond en gewerkt, vooral in de regio Antioquia, (Medellin, Santé Fe de Antioquia, Caucasia), San Bernards del Viento. Toen ik aankwam in Colombia wist ik gelijk al dat ik mijn oude dag hier zou willen doorbrengen.
Wat deed je in Colombia?
Ik heb een achtergrond in horeca en zodoende beheren wij hotels. Maar het was in een nieuw land, Colombia dus was een uitdaging om het land van mijn vrouw te leren kennen en werd heel snel geadopteerd in het grote gezin van Claudia’s ouders, maar liefst met 8 broers en zussen.
Mijn schoonvader, don Fidel Cano, was koeienboer in de regio Magdalena-Medio en in de begin periode ging ik vaak met hem naar de boerderij om te helpen met allerhande taken. Ik werd dus beetje bij beetje een “vaquero” en heb vooral daar mijn Spaans onder de knie gekregen.
De reis erheen was in die periode, rond 1990, een hele onderneming.
De wegen waren erg slecht en meestal ging we met de trein “el Palito” die toen nog functioneerde. Een hele dag onderweg, start 6 uur in Medellin en via Puerto-Berrío richting Barrancabermeja naar een klein gehucht van honderd inwoners, in de middle of nowhere, aankomsttijd zo rond 19.00 uur, als de trein niet ontspoorde, anders de volgende dag. Zo ging dat, haha.
Hoe heb je dat ervaren toen je eenmaal belandde in Colombia?
Deze eerste overbruggingsperiode was voor mij een hele nieuwe wereld die voor me open ging. De bijzondere cultuur, de uitbundige vriendelijkheid van vooral de plaatselijke bevolking op het platte land en altijd maar weer het positivisme, alles heeft een oplossing en kan geregeld worden. Dit is eigenlijk het typerende karakter van de meeste Colombianen: Maak je geen zorgen, komt goed. Dit soort taferelen en ervaringen herkende ik later in het boek van Gabriel Márquez, Honderd Jaar Eenzaamheid.
Hoe dacht jouw familie in Nederland over jouw stap?
Mijn familie in Nederland was natuurlijk erg nieuwsgierig hoe het mij zou gaan in deze challenge. Bijna alle broers en zussen (ook ik kom uit een groot Brabants gezin van maar liefst negen kinderen) hebben de reis naar Colombia gemaakt en ons bezocht.
Was het geen spannende tijd begin jaren ’90?
Alles was nieuw voor me en natuurlijk ook het geweld in de periode rond 1990, Pablito Escobar met z’n bom aanslagen, de guerrilla op het platteland en ontvoeringen. maar heel vreemd heb ik me nooit onveilig gevoeld en denk dat dit te maken had met het feit dat ik helemaal ingeburgerd was. Altijd waren wij op het goede moment op de juiste plek en omringd door goede en hartelijke mensen.
Waar werd je blij van?
Als je vanuit een Europese cultuur dit land binnen komt, proef je meteen het verschil, het “savoir vivre” (Frans: weten te leven = De kunst om zich in de maatschappij te bewegen en met mensen om te gaan) van de Colombianen ligt op een veel hoger niveau dan dat van west Europeanen. Vrolijk, positief, grappig, onder elkaar. Dat was toen zo en dat is nu nóg zo.
Waar werd je minder blij van?
Waar ik wel heel erg aan heb moeten wennen en niet direct heel blij van werd is dat alles onderhandeld moet worden, vooral als je iets wil kopen en/of verkopen. “Rebaja la mitad y pide otro vez”. Dit is heel vervelend en schept wantrouwen, heel jammer. Heb de afgelopen jaren ook heel wat kunnen reizen binnen het land, in het begin dus met die “ super snelle “trein en daarna per auto en met kleine vliegtuigjes naar verafgelegen regio’s waar je met de auto niet kunt komen.
Wat heeft tijdens het reizen door Colombia het meeste indruk gemaakt?
Wat op mij, wat natuur betreft, de meeste indruk heeft gemaakt, is de Pacifische kuststrook , el Chocó. Met een één motorig vliegtuigje vanuit Medellin aeropuerto Olaya Herrera naar Bahía Solano en dan heb ik het over 25 jaar geleden. Eerst over de laatste hoge Andes ruggen en vervolgens het overgroene oerwoud, net broccoli, naar Bahía Solano international airport. Een grasveld waar normaal koeien staan te grazen, die dan snel aan de kant moeten om voor de landingsoperatie van het vliegtuigje plaats te maken.
Hier stond en staat de tijd, vandaag de dag, nog steeds stil. Geen infrastructuur, geen wegen, dus geen massa toerisme. Puur natuur. Het bizarre verhaal, dat de Pan American Highway, van Alaska naar Patagonië, hier z’n weg niet heeft kunnen of mogen vinden. Dus vanuit Panamá met de boot verder naar Cartagena of Buenaventura , om vervolgens de route weer op te pakken richting Patagonië.
Had je contact met andere Nederlanders?
Dus stiekem aardig wat gereisd en gezien van Colombia maar, vreemd genoeg, weinig Nederlanders tegen gekomen. Misschien ook omdat mijn favoriete bestemmingen niet overeenkomen met die van andere Nederlanders. Heb ook niet echt m’n best ervoor gedaan om andere Nederlanders te leren kennen. Ik stond bijvoorbeeld niet ingeschreven bij het Nederlandse consulaat in Medellin. Waarom, daar heb ik geen antwoord op.
Hoe leerde je Spaans?
Ja, leuk verhaal was dat. Zoals ik al eerder schreef, had ik de Spaanse taal aardig snel onder de knieën dankzij mijn “privé leraar” don Fidel en dat is gewoon zo, onder de mensen zijnde leer je een taal het snelste. Maar er was natuurlijk ook een zelfdiscipline nodig om te leren lezen en schrijven en daar heeft de lokale pers en later internet mij veel bij geholpen, ook vandaag de dag nog.
Wat waren / zijn jouw favoriete drankjes?
Ja, wat zijn mijn favoriete drankjes? De enorme variëteit vruchtensappen en natuurlijk “el Aguardiente Antioqueño“. Deze sterke drank doet soms veel wonderen, vooral als je aan het onderhandelen bent, ergens in een dorps café, met op de achtergrond een goede “Bolero “.
Ik ben dus eigenlijk al meer dan dertig geleden geëmigreerd naar Colombia, maar om persoonlijke en economische redenen teruggekeerd naar Europa om mijn twee kinderen een betere kans te geven om te studeren , want dat was en is in Colombia nog steeds een groot probleem . Onderwijs is een elitaire business.
Hoe is jouw situatie nu?
In ons eerste jaar hebben wij de mogelijkheid gekregen om een boerderij te kopen in La Union Antioquia (Medellín) (zie hieronder). We wonen hier al dertig jaar en is voor ons een lot uit de loterij. Hier hebben we onze kinderen voor een gedeelte opgevoed en hebben zij leren spelen met nagenoeg niets.
We hebben mooie herinneringen aan deze stek. In deze boerderij hebben we Kerstmis gevierd met de grote familie van Claudia en hebben verschillende agrarische projecten gestart. Meestal zonder resultaat maar was een mooi leerproces. Dat wijd ik aan te hoge productiekosten, lage verkoopprijzen en narco-invloed met als doel om geld wit te wassen.
Ik heb me in de afgelopen maanden beziggehouden met een fietsproject voor buitenlanders. Dat betekent dat ik verschillende fietstours organiseer om buitenlanders een indruk te geven van Colombia. In dit geval van de hooglanden van Antioquia met z’n koffie. Mijn bedrijfje heet Antioquia Colombia Bike Trekking en met deze tours fietsen we relaxt van dorp naar dorp. Ik moet door COVID het project voor nu nog even in de ijskast zetten maar het blijft zoals de Colombianen zeggen “en remojo”.
Wat zijn jouw toekomstplannen?
Ik wil mezelf definitief in Colombia settelen maar daarnaast ook mijn Antioquia Colombia Bike Trekking in de markt zetten. Ook zou ik het leuk vinden om een tweede senioren-challenge te organiseren.
Wat er met de boerderij is gebeurd? (zie hieronder) Claudia heeft hier zich sinds vijf jaar gevestigd. Ikzelf pendel op en neer maar zal hier binnenkort ook definitief gaan wonen. Dus woon ik in Colombia? Nee, niet honderd procent.
Wat wil je mensen als tip meegeven die willen emigreren naar Colombia?
Nou ja, mocht je kleine kinderen hebben en wil je deze uiteindelijk laten studeren; neem een vette spaarpot mee, want aan het onderwijs hang een fors prijskaartje. Daarnaast kan ik niet wachten mij definitief te settelen in Colombia. Dat wordt het pas echt Van Nederland naar Colombia en weer terug… maar dan nóg een keer terug (naar Colombia), haha.
Wil je een kijkje nemen op Marc zijn Facebook-pagina bekijk dan de pagina hieronder:
Antioquia Colombia Bike Trekking
Dit was Van Nederland naar Colombia en weer terug.
Mocht je tips hebben, jouw verhaal willen doen of gewoon reageren? Stuur jouw bericht dan gerust naar info@colombiaans.nl.
Volg ons op social media!
Wil je niets missen? Krijg jij geen genoeg van Colombia? Volg ons dan via onderstaande kanalen. Wil je als eerste een notificatie op jouw telefoon krijgen? Stuur ons dan een bericht en jouw nummer wordt toegevoegd aan onze database.
* Met het doorgeven van jouw nummer ga je akkoord dat we je gratis berichten via Whatsapp sturen die te maken hebben met Colombiaans.nl, onze diensten, advertenties en producten.
