Als Claudia naar buiten kijkt waar haar zoon en dochtertje spelen moet ze altijd aan haar eerste kind denken . Hoe zou het met hem gaan? Vincento moet nu 16 zijn maar ze heeft na dat ze hem heeft afgestaan niets meer van haar kind gehoord. Haar moeder zei dat ze een adres wist waar ze haar kindje “tijdelijk” kon onderbrengen.
Maar dat “tijdelijk” duurde nu al 15 jaar. Haar ouders, die vroom Katholiek zijn, dachten dat als ze het kindje zou houden, er geen “goede” man voor haar was om haar ten huwelijk te vragen. De vader van Vincento was een aardige maar simpele man met weinig educatie. Bovendien uit een lager milieu als dat van haar ouders.
Als ze haar handen afveegt na de afwas te hebben gedaan streelt ze over haar buik met de illusie dat ze Vincento nog eenmaal kan voelen. Haar moeder heeft ze het nooit vergeven. Maar het respect voor haar ouders blijft. Haar huidige man, een manager bij een boekwinkel in Bogotá, is een aardige maar stille man. Haar ouders vonden hem een “goede” kandidaat omdat haar schoonvader een goed lopend autodealer was.
Bovendien had hij gestudeerd aan één van de betere scholen in Bogotá. Maar dit geluk was niet over geslagen op haar echtgenoot. Dat geeft ook niet want ze is immers heel gelukkig met haar man. Haar ouders, inmiddels overleden, waren teleurgesteld maar dat was te verwachten.
Over Vincento mocht ze niet praten met haar ouders omdat dit in hun ogen gepasseerd was, maar ook omdat ze in zagen dat het fout was. Ze had haar moeder wel eens horen zeggen dat ze haar kind aan een kindertehuis had gegeven met de mededeling dat haar moeder ziek was en niet voor haar kon zorgen. Maar dat zei ze wanneer haar vader er niet bij was. Want hij was laaiend dat ze zwanger raakte van Sebastiano de boekenverkoper, ja bijna hetzelfde beroep als haar huidige man.
Na brood en koffie op tafel te hebben gezet en ze tegenover haar man had plaats genomen zucht ze en wreef ze nogmaals over haar buik. Carlos, haar huidige man, dacht na en legde zijn krant op tafel en zag haar wrijven over haar buik. ¿Mira Claudia, ik ken iemand die kinderen op zoekt in het buitenland zal ik eens gaan vragen of ze ons kan helpen? Claudia die het haar man wel eens verteld had keek haar man met rode ogen aan en zei “si, si amor gracias”. Waarna ze de kinderen naar binnen riep voor de middagmaaltijd. En ze weer hoop in haar hart voelde.